Fotografia analogowa architektury to sztuka uchwycenia przestrzeni, geometrii i rytmu budynków w sposób ponadczasowy i autentyczny. Korzystając z tradycyjnych aparatów i filmów światłoczułych, dokumentuję architektoniczne struktury z poszanowaniem ich kontekstu, materiału i historii. Każde zdjęcie to efekt procesu wymagającego skupienia, cierpliwości i świadomego wyboru kadru – bez natychmiastowej korekty czy cyfrowej manipulacji.

Fotografia analogowa polskiego krajobrazu to powrót do korzeni obrazowania – do czasu, w którym światło, cień i faktura miały pierwszeństwo przed pikselami. To powolne, świadome patrzenie na naturę: pola, lasy, rzeki, samotne drzewa, wsie i wschody słońca nad zamarzniętym jeziorem. Używając klasycznych negatywów czarno-białych i kolorowych, staram się uchwycić autentyczność polskiej przestrzeni, jej zmienność i melancholijny spokój

Fotografia analogowa miejskiej przestrzeni to forma cichego dokumentu, który zapisuje rytm miasta bez pośpiechu i cyfrowych filtrów. Wykorzystując klasyczne techniki fotograficzne – czarno-białe negatywy, klisze o niskiej czułości, ręczne ustawienia ekspozycji – tworzę obrazy, które oddają autentyczny charakter polskich miast, w szczególności Łodzi, ale również Kołobrzegu, Rymania i mniejszych miejscowości Pomorza Zachodniego.